Koza Rózia

W górskiej wiosce mieszkała koza Rózia – mała, zwinna i trochę psotna. Jej rogi mieniły się jak srebro, a brodka drgała zawsze, gdy miała ochotę na przygodę.

Pewnego ranka Rózia odkryła, że wszystkie dzwonki z górskiej polany zniknęły. Bez ich dźwięku owce się gubiły, a pasterze nie wiedzieli, gdzie iść. Rózia postanowiła je odnaleźć.

Wzięła ze sobą marchewkę na drogę i ruszyła ścieżką prowadzącą do „Jaskini Echa”, gdzie podobno mieszkał Stary Głos – duch gór, który kradł dźwięki, gdy był smutny.

W środku było ciemno, ale Rózia zaczęła beczeć najpiękniej, jak potrafiła – tak głośno i śmiesznie, że echo odbijało się jak śmiech. Stary Głos rozpromienił się, oddał wszystkie dzwonki, a na dodatek podarował Rózi srebrną opaskę na rogi.

Od tej pory każdy, kto słyszał dźwięk jej dzwonka, wiedział, że przygoda jest blisko.